Iedereen loopt door een opmerking, een vraag, bij een opdracht of een duiding al wel eens tegen je/het ego aan… De weerstand komt steeds vanuit datzelfde kereltje, dat we gerust als onze mannelijke kracht kunnen omschrijven, al komt dat stuk zowel bij mannen als bij vrouwen voor. Weinigen van ons verdragen het om bekritiseerd te worden. We gaan al snel in de verdediging en voelen ons geraakt en aangevallen, terwijl er zonder dat je dit tot nu toe beseft ontzettend veel kracht schuilt in jezelf kwetsbaar durven en kunnen opstellen. Onze ego /weerstand beschermt dus net dat stuk dat losgelaten of geheeld mag worden, alsof het ego het “gevoel (nog) geen toestemming geeft om tot de kern te komen. Maar conditioneren wij het beschermen van het ego niet met z’n allen? Alsof er ook een collectief ego aanwezig is! Laten wij een opdracht, een opmerking, een vraag, een duiding niet al te vaak afhangen van de reacties van anderen? Wat maakt dat wij iets oprecht, dat vanuit het zuiver gevoel en de intuïtie naar boven komt, niet mogen uiten of aanvaarden van anderen? Dit denkproces alleen al zet de energie in beweging! Want laat paarden nu net dat ego-stuk niet hebben. Zij ‘”voelen” ipv denken, “zijn” ipv hebben, “gaan” voor de groep ipv enkel voor zichzelf. De magnetische straling die zij daarbij uitstralen in functie van het geheel, de verbondenheid, dat maakt hen zo krachtig en tegelijk zo ongrijpbaar. Maar dat is wat wij , zelfs onbewust, willen voelen en erkennen. Maar nooit zal dat inimini kleine ego-kereltje ons toelaten om zo vrij, natuurlijk en authentiek als het paard te zijn. Het zal ons altijd energie vergen om er tegenop te boksen, waar het voor paarden als “normaal” verloopt. En toch is het een (h)eerlijk gevoel, deze uitdaging nu aan te gaan. Gesteund door de kudde en de wens in jezelf te mogen (blijven) ontdekken om steeds dichter bij en met jezelf te mogen komen en zijn..
